Suzana zette door in het WijkLeerbedrijf
‘Twee jaar geleden kreeg ik een brief van de gemeente Hilversum. Ik durfde de brief niet te openen. Mijn dochter zei: ‘Je moet hem openen, misschien is het belangrijk’. Ik was bang dat het slecht nieuws was. Mijn dochter werd ongeduldig. Ze scheurde zelf de envelop open.’
‘Dit is mijn kans. Als ik hem niet pak, dan pakt iemand anders hem wel’.
Suzana (52) leeft op dat moment al jaren van een bijstandsuitkering. In Bosnië volgde ze ooit een koksopleiding en werkte ze als assistent in de kinderopvang. In 1992 is ze met haar moeder naar Nederland gevlucht. Haar vader volgde niet lang daarna.
Voor de liefde verhuisde Suzana naar Utrecht. Ze werd zwanger en een moeilijke tijd brak aan: ‘Door omstandigheden moest ik weg en heb ik alles achtergelaten. Ik ben tijdelijk bij mijn ouders ingetrokken. Na anderhalf jaar kreeg ik een flat in Hilversum. Daar woon ik nu 21 jaar.’
Toen haar dochter werd geboren, moest Suzana kiezen: carrière of de opvoeding voor haar dochter. Ze koos voor dat laatste. Niet dat ze daarna alleen maar thuis op de bank zat: ‘Ik heb als vrijwilligster gewerkt in een restaurant, op de basisschool van mijn dochter als klassenmoeder, luizenmoeder, ik zat in commissies: ik deed alles. Altijd bezig, en nog steeds.’
Suzana’s dochter blijkt gelijk te hebben over de brief. ‘‘Mama, dit is je kans’, zei ze. ‘Je wordt uitgenodigd om een opleiding in de zorg doen!’ Ik pakte de brief uit haar hand en het was waar wat ze zei. Ik ging naar de informatiebijeenkomst en hoorde alles over het WijkLeerbedrijf. Ik was heel enthousiast maar dacht: ik heb geen kans. Er waren zoveel mensen daar. Een paar dagen later kreeg ik een uitnodiging om op gesprek te komen. Ik was zenuwachtig. Daarna moest ik weer een paar dagen wachten op het bericht of ik was toegelaten. Ik was bij mijn ouders toen mijn dochter mij belde: ‘Mama, je bent aangenomen!’’
Terug naar school
Als haar dochter volwassen is en psychologie gaat studeren aan de Universiteit Utrecht, gaat Suzana ook weer naar school: ‘Ik weet de eerste dag op het WijkLeerbedrijf nog goed. Je kent niemand, je weet niet wat je moet doen. Er waren 21 vrouwen van 15 nationaliteiten. Ik had eerder in mijn land school gehad, maar hier is het anders. Ik kreeg les, over zorg en rekenen. Ook Nederlands.’
Suzana moet wennen, maar haar wil is sterk en ze zet door.
‘Ik dacht: dit is mijn kans. Als ik hem niet pak, pakt iemand anders hem. Dan ben ik te laat.’ Al gauw begint ze met haar stage bij Wijkcentrum Sint Joseph, maar na de eerste dag wil ze niet meer terugkomen. ‘Ik vond het doodeng en was zenuwachtig. Toen zei mijn begeleidster Nancy: ‘Meid, ga lekker naar huis. Maar ik wil je volgende week wel weer zien. Horen hoe het dan met je is.’ De volgende week kwam ik. En de week erop ook.’
Sint Joseph wordt haar tweede thuis. Een jaar lang doet ze als stagiaire van alles, van gastvrouw bij de receptie tot het begeleiden van bewoners in de eetzaal. Nu is ze er nog iedere week als vrijwilliger: ‘Gezelligheid is het belangrijkst. En mijn begeleiders, Nancy en Laila, ik kan niet zonder hen.’
Contact leggen met je ogen
Na dat jaar begint Suzana aan haar ADL-stage bij King Arthur, een kleinschalige woonlocatie voor mensen met dementie. Hier ondersteunt ze bewoners in het dagelijks leven. ‘Ik vind dit werk met deze mensen zo mooi. Contact
leggen bijvoorbeeld, dat doe je hier met de ogen. Ik heb wel eens een bewoner gehad die zat in de laatste fase van haar leven. Ze kon weinig nog zelf. Ik hielp haar met een tillift, in een rolstoel en onder de douche. Als je dan klaar bent, kijk je die persoon in de ogen en dan weet je het. Je ziet verdriet, blijdschap, tevredenheid, vermoeidheid.’
Binnenkort krijgt Suzana haar diploma en zal ze, gezien de arbeidstekorten in de zorg, snel een baan vinden. Daar begeleidt het WijkLeerbedrijf haar ook in. ‘Ik wil graag uit de bijstand. Het betekent heel veel voor mij als ik straks een contract heb. Dan ben ik niet meer afhankelijk. Dan weet ik: dit is van mij. Het is mijn salaris. Niet van de maatschappij. Door het WijkLeerbedrijf heb ik een kans gekregen. Ik kan eerlijk zeggen: aan het begin was het een beetje moeilijk. Dan leer je mensen kennen en valt het allemaal best mee.’
Nancy (50). Locatiemanager Sint Joseph en stagebegeleidster van Suzana.
‘Suzana is een doener. Ze begon haar stage hier samen met een klasgenoot. Nu is ze in haar eentje en ze is volop in haar kracht. Suzana is leergierig en zorgzaam. Wil ze iets weten? Ze vraagt het. Geef je haar een opdracht? Ze voert het uit. En dat alles met een lach. Ik geef je een voorbeeld: een paar weken geleden was Suzana klaar met stage en stond ze op het punt de deur uit te gaan naar huis. Toen werd er net een stapel met 500 krantjes geleverd. Zegt zij: ‘die zetten we nog even weg’. Maar het mooiste is nog: op een gegeven moment was Suzana klaar met haar stage bij ons. Maar wij wilden haar helemaal niet kwijt en vroegen haar te blijven. Sindsdien is ze hier nog iedere week als vrijwilliger.’
Gerelateerde berichten
