‘Ik werkte twaalf jaar in een ziekenhuis, maar ik kon hier niet aan het werk…
Kelly en mevrouw Cörvers: Elke week Hollandse pot
Het is inmiddels een traditie geworden: iedere week maken José Cörvers (64) en Kelly (26) samen een grote pan eten, het liefst rode kool of stamppot. Het resultaat wordt in porties ingevroren, zodat er voor de hele week vers eten is.
‘Het klikte gewoon in één keer. Kelly belde aan, ik deed de deur open en wist: met die kan ik het goed vinden.’
Mevrouw Cörvers woont inmiddels zo’n veertig jaar in haar gezellige en knusse flat in Maastricht. Al anderhalf jaar komt de kordate en enthousiaste Kelly iedere maandagmiddag langs om haar te helpen met kleine dingen in het huis, boodschappen doen en koken. Zelf wilde Kelly graag leren hoe ze Hollandse pot moet koken. Dat kon mevrouw Cörvers haar wel leren.
Sinds een herseninfarct, drieëntwintig jaar geleden, is mevrouw Cörvers deels verlamd. Haar grote liefde Sjon, met wie ze op haar zeventiende trouwde, was haar steun en toeverlaat. Twee jaar geleden kreeg ze van hem een scootmobiel voor haar verjaardag. Sjon zou later nog uitleggen hoe het ding werkte. Een dag later overleed hij.
Mevrouw Cörvers kwam er alleen voor te staan. Ze leerde zichzelf hoe de scootmobiel werkte. En ze klopte voor hulp aan bij de gemeente. Maar dat duurde lang. Via de Wet Langdurige Zorg kreeg ze uiteindelijk hulp in de huishouding.
Het WijkLeerbedrijf van Calibris Advies kon sneller hulp bieden. Mevrouw Cörvers werd voor informele hulp gekoppeld aan Kelly. ‘Het klikte gewoon in één keer. Kelly belde aan, ik deed de deur open en wist: met die kan ik het goed vinden.’
Een diploma halen
Twee jaar eerder was Kelly in de WW terechtgekomen. Ze was na haar praktijkonderwijs meteen aan het werk gegaan. Eerst in een bejaardentehuis, daarna in het ziekenhuis: eten brengen, voor de verpleging iets halen, dat soort kleine dingen. Maar omdat ze geen startkwalificatie had, leidden deze losse baantjes helaas niet tot een duurzaam dienstverband. ‘Ze zeiden tegen me: je moet een diploma halen. Dat wilde ik zelf ook. Mijn arbeidsdeskundige vertelde over het WijkLeerbedrijf. Na wat bellen en een gesprek mocht ik beginnen.’
Er is in die twee jaar veel veranderd. Kelly begon met een maatwerktraject voor de entree-opleiding Assistent Dienstverlening. ‘Ik ging leren en stage lopen tegelijk. Stage ging best makkelijk. Leren ging mij niet zo makkelijk af, maar ik heb het gehaald.’ Na dat jaar is Kelly doorgegaan met de opleiding Helpende Plus: ‘Want om in de zorg te werken, heb je dat nodig.’
Het was allemaal best wennen: ‘Vooral om bij de mensen thuis te komen. Je komt toch bij iemand binnen. Ik was verlegen, maar ben daar wel veel opener en vrijer in geworden. Dat is een verbeterpunt. Ik merk dat mensen dan ook opener naar mij worden.’
Luisteren naar elkaar
Mevrouw Cörvers heeft een speciale betekenis voor Kelly: ‘Ik heb een heel goeie klik met haar en zij met mij. Ik kan naar haar luisteren, zij naar mij. We voelen elkaar aan. Ik zie bij haar een verschil, ze was eerst heel verdrietig dat haar liefde was weggevallen. Nu begint ze het verdriet wat meer een plekje te geven. Ze praat er meestal wel over. Dan luister ik gewoon heel goed naar haar. Ik vind het ook leuk om naar haar te luisteren. En als zij mij nodig heeft, dan ben ik er voor haar. Ook al is het een andere dag dan mijn stagedag.’
Die speciale betekenis is wederzijds, vertelt mevrouw Cörvers: ‘Sinds Sjon is overleden, kan ik het niet meer zelf. Kelly betekent heel veel voor mij. Er zijn zoveel mensen die zeggen: ‘Pech, dat hoort bij het leven’. Dan is het fijn als er iemand is die tegen me zegt: ‘Ik kan me voorstellen dat het zwaar voor je is’. Iemand die je erkenning geeft. Ik zou niet weten wat ik zonder Kelly moest.’
Ook Kelly kijkt positief vooruit. Over een paar maanden krijgt ze haar diploma. ‘Ik loop nu ook stage bij een verpleegtehuis en ik heb net gehoord dat ik mag blijven en een contract voor 24 uur per week krijg Ik had dit twee jaar geleden echt niet bedacht. Nu zit ik hier. Ik ben bijna geslaagd. Ik heb een baan. Ik ben wel trots op mezelf. Ik heb nog heel veel werkjaren te gaan en ik heb er heel veel zin in!’
Astrid Amade, arbeidsdeskundige UWV Werkbedrijf Heerlen
‘Kelly kwam ruim twee jaar geleden bij het UWV, toen haar werk in het ziekenhuis stopte. Er werd voor haar een Werkfit-traject ingekocht. Via het WSP kwamen we bij het WijkLeerbedrijf terecht. Het eerste jaar van haar opleiding werd gefinancierd door het UWV. In dat jaar liet Kelly zien dat ze erg gemotiveerd is. Ze deed het heel goed. Op een gegeven moment dacht ik: zij moet meer worden gestimuleerd. Samen met mijn collega van WSP ben ik toen op zoek gegaan naar financieringsmogelijkheden. We kregen het voor elkaar dat het tweede jaar van de opleiding kon worden betaald via een scholingsvoucher vanuit de Provincie.
‘Wat zo mooi is aan Kelly, is dat zij supergemotiveerd is om aan een mooie toekomst voor haarzelf te werken. Ze is bereid daarin te investeren. Voor Kelly is het belangrijk dat ze de juiste steun krijgt van haar omgeving, dat ze taakgerichte instructies krijgt. En dat paste perfect bij het WijkLeerbedrijf. Binnenkort is ze klaar met haar opleiding en gaat ze aan het werk. Ik denk dat ze het heel goed gaat doen. Vanuit het UWV zijn we net gestart met een nieuw project genaamd ‘Klant in beeld’. Dat betekent dat we klanten nadat ze zijn uitgestroomd in beeld houden door jaarlijks contact te houden. Zo kan ik Kelly blijven volgen.
‘Het WijkLeerbedrijf vind ik een heel positief traject. Mensen krijgen de kans om de praktijk ook echt toe te passen én meteen de gelegenheid om een diploma te halen. Die aanpak sluit goed aan bij de doelgroep waar wij mee werken. Dat mensen op hun eigen tempo kunnen leren. Ik verwacht dat dit soort leerwerkoplossingen steeds meer ingezet worden. Het WijkLeerbedrijf is een mooi voorbeeld.’
Gerelateerde berichten
